Dan Republike Srpske otkrio je novo staro lice Srbije! Velika Srbija mala Bosna i Hercegovina!

Velika Srbija 90-tih.

Danas je 10. januar 2016. godine, tačno dvadeset i četiri godine od nastanka Republike Srpske, zločinačkog pokreta velikosrpskih nacionalista, inspirisan četništvom poniklim u Srbiji, čiji korijeni datiraju od 19. stoljeća.
Ništa savremene četnike ne odvaja od onih prvih, osim vremenske distance; iste su to metode i načini kojim srpski narod ‘štite’, odnosno šire granice njihove zemlje i svaljuju krivice sa sebe na druge; čine genocide, zločine protiv čovječnosti, progone, lažiraju historiju šireći jednu novu, vlastitu, rušilašku, iznova destruktivnu, agresivnu, manipulativnu, koja će u budućnosti donijeti mnogo nesreće ne samo nesrbima, već i samim Srbima.

Stvaranje pokreta I prvi zločini

Ali moramo se vratiti na početak stvaranja ovoga pokreta.
Prve formacije koje su sebe nazivale Četama ili Četnicima, nastale su u 19. stoljeću sa slabljenjem osmanlijske moći na Balkanu i u cilju ostvarivanja interesa unutrašnje i vanjske politike Srbije. Kako je utjecaj Osmanlija slabio prilike na Balkanu su se komplikovale za sve, tako su prve sukobe međusobom poveli makedonski Srbi i Bugari , koji su Srbe u Makedoniji htijeli da okrenu od carigradske patrijaršije, često ih pritiskajući vojevanjem protiv istih.
U tom periodu Srbi se organizuju i prave prve vojne formacije (čete) s ciljem da se odbrane od istih. Srbija u prvi mah kreira sliku o tome da su protiv takvih akcija Srba u Makedoniji, varajući saveznike, međutim veze se učvršćuju i Srbija pomaže afirmaciji tih pokreta koji u tom periodu ratuju povremenice i sa Albancima i sa Osmanlijama. 1907. godine dolazi do razmimoilaženja u pokretu, da li njime rukovoditi iz Beograda ili iz Skoplja.
Osmansko carstvo se raspada, u njemu se dešava Mladoturska revolucija, prilike se i na Balkanu mijenjaju, velike sile pritišću, a Srbija obustavlja akcije četnika i privremeno rasformiše pokret. Upravo je tako postala jedna od  najvećih paravojski koje traju i danas.

Prilike u aneksiranoj BiH se mjenjaju. Srbi od straha od Austro-Ugara pokret ponovo raspoređuju uz Drinu, pomažući aktivno bosanske pravoslavce (za njih Srbe) i pokušavaju preventivno djelovati jer su se pribojavali rata sa Austro-Ugarskom.
U Južnoj Srbiji i Makedonije se prilike mijenjaju, te Albanci i Bugari, počinju ponovo ratovati sa Srbima.  

1911. Srbi gomilaju oružje u tom pojasu, a formacije četnika pokušavaju izazvati pometnju u pozadini osmanlijske vojske. Te čete su se okupile oko vojvoda, vođa unutar pokreta koji su komandovali pomenutim vojnim formacijama.

Među prvim koji su ih vodili tada bili su Božina Simić, Vojislav Tankosić, Vojina Popović, Vasilije Trbić. Već tada se naziralo kakvu će Srbija politiku voditi prema okolnim narodima, zbog razmjera zločina četničkih formacija nad civilima onih naroda s kojim su ratovali tada.

Onda dolazi period mirovanja, do  jeseni 1912. godine kada Bugari, Srbi, Crna Gora i Grčka vezuju zastave protiv uzdrmanog osmanskog carstva, unutrašnju slabost cartva izazvano gore spomenutom Mladoturskom revolucijom pomenute zemlje koriste za rat u kome će otjerati Osmanlije sa ovih prostora, a i mnoge pripadnike pomenutih naroda sa prostora evropskog dijela carstva koji su prihvatili Islam.
Iako su svi narodi pokazali surovost prema toj populaciji, Srbi i Crnogorci su bili najsuroviji, masovna pogubljenja, masakriranje civilnog stanovništva, etničko čišćenje, nasilno pokrštavanje… sve je pratilo širenje granica ove dvije države tada.

Kosta Novaković, srpski političar, novinar, profesor, jedan od prvih ljevičara Srbije,  ustanovio je da su srpska i crnogorska vojska ubili preko 120 hiljada Albanaca oba pola i svih uzrasta. Nisu pošteđeni ni drugi narodi koji su živjeli na tim prostorima poput makedonskih muslimana ili bugarskih. Ciljevi zločina su bili da se etničkim čišćenjem i manipulacijama statistikom utvrde nove granice Srbije, što je tada dovelo do srbizacije prostora koji su do tada bili naseljeni Albancima.
I tada se srpska vlada služila poricanjem, govoreći kako je to Austro-Ugarska propaganda.

Zločini u Balkanskim ratovima

Već u decembru 1912. godine naslovnice The New York Times su objavljivale tekstove o zločinima nad muslimanima ovoga prostora, prvenstveno Albancima, govoreći o užasnim zvjerstvima kao rezultatu promišljene politike Srba da se istrijebe muslimani.
Ni druge zapadne zemlje nisu imale ništa blažu retoriku prema ovim zvjerstvima srpske vojske. Karnagijeva zadužbina za međunarodni mir ustanovila je 1913. godine komisiju univerzitetskih profesora iz Francuske, Britanije, SAD, Njemačke, Austrije i Rusije, koji su prikupljali građu po ovom dijelu Balkana o stravičnim zločinima srpske i crnogorske vojske koji svjedoće tome. Na putu uvrđivanje istine naišli su na veliki otpor srpskih zvaničnika koji su onemogućili ulazak na tada osvojene prostore pod svojom kontrolom i medijski napali komisiju da je to međunarodno uplitanje u unutrašnju politiku jedne države. Međunarodna komisija je ipak ustanovila da oružje nije upotrijebljivano isključivo protiv neprijateljske vojske, već je korišteno za pokolj stanovništva Albanije i Makedonije, mahom starijih ljudi, seljana, zemljoradnika, žena i djece. Komisija je ustanovila da je u osvojenoj oblasti bilo spaljeno oko 80% muslimanskih sela.
1914. godine izvještaj komisije je objavljen u Vašingtonu, ali je pao u sijenu sa izbijanjem prvog svjetskog rata. Koliki je razmjer bio toga zločina svijedoći Skoplje, grad sjedište kosovskog vilajeta sa 60 hiljada stanovnika, u kojoj je preko polovine stanovnika bilo Albanaca i Turaka, u koje je srpska vojska ušla bez otpora, ali to srpsku vojsku i paravojsku srpskih komita i četnika nije spriječilo da čine zločine nad muslimanskim stanovništvom.
Mrtvim tijelima muslimana su hranili Vardar. Ono što je za bosanske muslimane bila Drina u ratovima kasnije, to je za Albance i Turke bio Vardar. Svjedoci toga vremena kažu da je preko 2000 muslimana pobijeno u Skoplju. Mnogo je gradova koji su svjedočili tome stradanju, od Niša, Preševa, Prištine, Ferizaja (Ferizovića ili srpski Uroševca), Đakovice, Prizrena, Ljume, Drača, Debre, Peći, Strumice, dijelova Sandžaka.

Prvi svjetski rat 1914. godine je donjeo do većeg angažmana srpske vojske na Drini, pokušavajući odbraniti se od Austro-Ugarskog napada, četnici i tada kao i prvi put protiv Osmanlija, rovare na prostorima Bosne u nadi da će pomesti planove Austro-Ugarskoj vojsci.
Tada su Četnici podijeljeni u četri odreda Zlatiborski Koste Todorovića,  Jadranski - Vojina Popovića, Rudnički Vojislava Tankosića i Gornjački Velimira Vemića. Isti prelaze Drinu i ubijaju masovno bosanske muslimane Istočne Bosne  u prvim uspijesima srpske vojske, ali sa konsolidacijom Austrougara zbog velikih gubitaka srpska vojska se vraća na Drinu, pruža otpor koji 1915. godine lome ujedinjene vojske Austrougara i Njemaca, a srpska vojska bježi do savezničkih vojnih snaga u Grčku.

Tok rata se mjenja sa ulaskom SAD-e u rat, pa Austrougari i Nijemci vremenom se povlaće kako bi odbranili sebe od savezničke protuofanzive na Zapadu, što koriste saveznici na solunskom frontu i polako se vraćaju na izgubljene teritorije Balkana, a srpska vojska se upisuje kao vojska pobjednica prvog svjetskog rata iako je zabilježila najviše poraza u tom ratu.
Uz Francuze i Engleze, sa solunskog fronta srpska se vojska vratila u Srbiju, otuda bez otpora ušla u BiH, Hrvatsku i Sloveniju, te neke dijelove južne Ugarske. Iako je doživjela sve poraze, ambicije Srba nisu jenjavale, već tada su željeli sve zemlje priključiti Kraljevini Srbiji i ostvariti ideje o Velikoj Srbiji koje je kroz Načertanije zacrtao Ilija Garašanin , srpski političar, premijer i književnik, daleke 1844. godine, a čiji se program nije publicirao sve do 1906. godine, kada su se prilike za ostvarenje istog počele nazirati. Tim nacionalnim programom se predvidjalo prikljućenje Bosne i Hercegovine, djelova Bugarske, Crne Gore, sjeverne Albanije, Srijema, Banata i Backe Srbiji.

Period poslije Prvog svjetskog rata, stvaranje Velike Srbije

Nakon prvog svijetskog rata pritiscima Kraljevine Srbije za pregovaračkim stolovima saveznika iz rata stvorila se SHS, Država Srba, Hrvata, Slovenaca, koja je teritorijalno obuhvatala prostore Slovenije, Hrvatske i BiH. Međutim tu nije bio kraj pretenzija Srbije, pa su činili sve da se ti prostori ujedine sa Kraljevinom Srbijom i Crnom Gorom što se i desilo, pa iz toga nastaje Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca.

U BiH počinje agrarna reforma kojom se Bošnjacima muslimanima otima zemljište, isti dobijaju status manjine, oduzima im se politička i kulturna autonomija, provodi se oduzimanje zemljišnog posjeda, uz obećanu naknadu, koja nikada nije u cjelosti isplaćena, što je izazvalo mnogo socijalnih problema u biću Bošnjaka, te su mnogi bili prinuđeni da napuste BiH.
Mahom zemlju Bošnjaka stiču Srbi i Hrvati BiH, njihovi doseljenici iz Hrvatske krajine, Srbije i Crne gore, čime se zaokružuje proces prvenstveno srpske, pa dijelimice i hrvatske konolizacije BiH, s ciljem da se BiH kao i Kosovo u balkanskim ratovima učini srpskom zemljom, koja se u povoljnom trenutku trebala priključiti Velikoj Srbiji.

Ništa bolje nisu prošli ni muslimani okolnih zemalja, koji su tada svoj spas kao i Bošnjaci pronalazili u napuštanju svojih domova. U tom sveopštem srpskome nacionalnom programu, utihnula je ideja o hiljadugodišnjem hrvatskom kraljevstvu. Bošnjaci su izgubili sve što se moglo izgubiti, mnogi čak i živote, postali su narod bez identiteta, kulture, tradicije, historije, pa i zemlje.

Crnogorci su izgubili Kraljevinu, nelegalna Podgorička skupština sastavljena od Srba, donijela je odluku o ujedinjenju Kraljevine CG i Kraljevine Srbije, što je izazvalo Božićnu bunu i pokušaj da se spasi Crna Gora toga.

Makedoniju su pokušali srbizirati, ali unutrašnja makedonska revolucionarna organizacija je činila snažan otpor tome, vodeći oružanu borbu za oslobođenje i ujedinjenje cijele Makedonije.

Albanci Kosova, osnovali su Kosovski komitet u namjeri da odbrane i izdvoje Kosovo iz pomenute Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i pripoje Albaniji. Sukobi ove dvije strane rezultirao je iseljenjem mnogim Albanaca sa Kosova. Smatra se da je srpska nacionalisticka politika tada bila zakovana u četništvo i bila je strašan instrument ekspanzionističke politike Srbije u Kraljevini SHS i Kraljevini Jugoslavije kasnije. Duboko ukorijenjeni u sistemu, kroz različita udruženja vodili su aktivnosti, koje su se doticale sprovedbi ideja Velike Srbije. Sa drugim svjetskim ratom ponovo su izmilili u pravome obliku, ali o tome ćemo par pasusa kasnije.

Kraljevina SHS se s pravom mogla smatrati proširenom Srbijom ili Velikom Srbijom, iako se to pokušalo maskirati kasnije gašenjem Kraljevine Srbije ulaskom u Kraljevinu Jugoslaviju i podjelom svih zemalja na upravna područja, kao i maskirati dominacija Srba u toj tvorevini.

Mnogi problemi prate tu tvorevinu upravo zbog četništva i servirane hegemonije, a onda se dešava stvaranje Ustaša - Hrvatske revolucionarne organizacije, koja je bila nacionalističko fašistička organizacija, nastala kao odgovor na srpsku hegemoniju uzrokovano hrvatskim nezadovoljstvom položajem u toj kraljevini.

Počeli su se organizirati 1929. godine i aktivno raditi na rušenju poretka Kraljevine Jugoslavije. U cilju toga 1934. godine uspijeli su ubiti i tadašnjeg kralja Aleksandra 1 Karađorđevića, otad njihove ambicije rastu, ali se ostvaruju sa dolaskom Drugog svjetskog rata i Travanjskog rata, kada Sile Osovina osvajaju Kraljevinu Jugoslaviju. Kao i Srbi i oni su pokazali svoje teritorijalne ambicije prema BiH, koja se našla sa Drugim svjetskim ratom u Nezavisnoj Hrvatskoj Državi. Agresivnom fašističkom politikom počinju progon Srba, Jevreja, Roma i otvaraju logore smrti širom Hrvatske, od kojih je najpoznatiji logor Jasenovac.

Kako su Četnici dobili epitet “Ravnogorski” i nastavili ubijanje u ime Srbije
 

Slom Kraljevine ponovo na scenu vraća Četnike, ovaj put predvođene Dražom Mihajlovićem, Stevanom Moljevićem, Kostom Pečancem, Radovanom Abramovićem, Pavlom Đurišićem  i drugim manjim formacijama poput Slovenskih četnika ili Bele garde.

Nakon poraza u Travanjskom ratu, Draža Mihajlović, pukovnik Jugoslovenske kraljevske vojske, predvodeći Drugu armiju, napušta BiH preko Drine, povlačeći se pred silama Osovine, te na Ravnoj Gori po uzoru na prve vojne formacije četnika, grleći njihovu doktrinu ratovanja, metode i ideje, razvija Ravnogorski četnički pokret, paravojnu formaciju, koja je najveća aktivna paravojna formacija u Evropi koja se održala do danas.

Lojalan izbjegličkoj vladi u Londonu dostavlja program tog pokreta tokom i po završetku Drugog svijetskog rata u kojima ističe da pokret želi omeđiti srpske zemlje i srpski živalj u njima, silom riješiti problem muslimana i po mogućnosti riješiti ga u ovoj fazi masovnim ubijanjima, silovanjima, pljačkama i progonima, kroz plan čiščenja i pomeranje seoskog staovnišstva i njihovo punjenje svježim srpskim elementom.

Ideje pokreta razvija sa svojim ideologom Stevanom Moljevićem koji je rekonstruisao ideju Velike Srbije, a Draža Mihajlović je provodio sa svojim dobrovoljcima na terenu u Drugom svijetskom ratu.
Kolike su razmjere njihovih zločina bile svijedoće na stotine zapaljenih muslimanskih sela po BiH i Sandžaku, Srbiji, Crnoj Gori i Kosovu.

Prema procjeni jugoslovenskih historičara u Titovoj Jugoslaviji, najveći broj žrtava u BiH upravo su činili muslimani, iza Jevreja uopšte u Jugoslaviji bili su najveće žrtve kojih je nastradalo najviše u ukupnom broju svoje populacije u toj državi u Drugom svijetskom ratu. Samo u BiH ih je nastradalo oko 80 hiljada, u zločinima koji su se dešavali mahom u Istočnoj Bosni, Foči, Rudom, Čajniču, Višegradu itd.

Četnici su zauzeli Foču, 19. 8. 1942., u kojoj se nalazilo oko 8.000 Muslimana, što mještana što okolnih izbjeglica. Oko 5.000 njih je uspjelo pobjeći prema Sarajevu, manje grupice su se posakrivale, dok su svi ostali uhvaćeni i pobijeni. Jedan od preživjelih izjavljuje: “... Čim su Foču zauzeli četnici, pohvatali su i poubijali sve muškarce muslimane, kao i jedan veliki broj žena i djece, dok su skoro sve djevojke i mlade žene silovali. Ostalo je živo svega 11 skrivenih muškaraca. Trgovine i kuće do kraja opljačkane, a neke od njih zapaljene”. Isti navodi “oko dvije hiljade nevinih žrtava”.

Naravno i tada kao i danas Četnici su se bavili negacijom.  Četnički zapovjednik P. Bacović 5. 9. 1942. izvještava D. Mihailovića da je u Foči poginulo “... 1.200 ustaša u uniformi i oko 1.000 kompromitovanih muslimana, dok smo mi imali četiri mrtva i pet ranjenih... Imali smo ogromni plijen. Nas je cilj bio da osiguramo vezu sa Srbijom i to smo postigli”.

Moglo bi se još mnogo pisati o tim zločinima Četnika, pa i Ustaša prema BiH i njenome stanovništvu, prvenstveno muslimanima, dok su Četnici bili nemilostivi prema svim kategorijama muslimanskog stanovništva u BiH, nemilice ih trijebili i vodili do uništenja.

Ustaše su bili ti koji su mahom ubijali bošnjačku elitu koja se suprostavljala njihovoj ideji. Sve je to vremenom sa promjenama tokova Drugog svijetskog rata dovelo do poraza Ustaša i Četnika od strane Partizana, iako su izgubili rat tada, obje ideje su opstale u Titovoj Jugoslaviji u ilegali. Mnogi su se u 48 godina Titove Jugoslavije infiltrirali u taj sistem, što je na kraju i pokazao i raspad Titove Jugoslavije, koju su prvenstveno srpski nacionalizam i hrvatski nacionalizam sa njihovim idejama, odveli u totalirizam i prihvatanje dvije fašističke ideje poput četništva i ustaštva, kao metoda ostvarivanja njihovih ideja. I tada kao i u prethodnim ratovima genocid, zločini protiv čovječnosti, masovna ubistva, progoni, silovanja  pljačke bili su načini realizacije prvenstveno ideja srpske nacionalne politike kroz četništvo.

Genocidno stvaranje RS-a

Upravo raspad Jugoslavije svijedoči jednakim metodama ostvarivanja nacionalnih ideja Srba i Hrvata, kao i njihovog decenijskog neprijateljstva prema BiH i prvenstveno prema muslimanskom stanovništvu. Mada se na primjeru historije srpske politike vidi i duži kontinuitet fašizma prema muslimanskom  stanovništvu još od Balkanskih ratova pa na ovamo. Sa komplikovanjem prilika u BiH i ratom u BiH, to pravilo srpske nacionalne politike se potvrđuje, a metode po kojima se ostvario zločinački projekat Republike Srpske koji se stvarao od 91. do 95. , koji je potvrđen silom nametnutim mirovnim procesom u Dejtonu, a  presuđen u Hagu kao genocidna tvorevina, nastala na ubijanjima, progonom, pljačkanjem i rušenjem imovine nesrba, zatiranjem njihovih spomenika kulture, vjerskog i narodnog naslijedja na prostorima koje je Vojska Republike Srpke držala pod svojom kontrolom.

Toga historijski bitnog 9. januara 1992. godine kada je na Palama proglašena Srpska Republika Bosna i Hercegovina, otvorila su se vrata pakla , koja su sa ratom u BiH koji je nezvanično počeo krajem marta, a zvanično potvrđen proglašavanjem ratnog stanja 20. juna 1992. godine, donijela smrt, mučenja, silovanja, pljačkanja, gladovanja, bolesti stanovnicima BiH, prvenstveno nesrbima koji su se zatekli na prostorima dominantno naseljenim Srbima, a bome i na onim koji to nisu, a bili su okruženi njihovom vojskom. Sve se to vodilo s ciljem stvaranja Velike Srbije, kojoj su se na putu našli prvenstveno Bošnjaci muslimani.

Razmjere tih zločina su velike. Samo u Srebrenici 11. jula 1995. godine vojska republike Srpske pobila je najmanje 8372 ljudi, prvenstveno muškaraca, ali među njima i dosta žena i djece, staraca, nemoćnih, mahom Bošnjaka, te je to  u sudskom procesu između BiH i Srbije u kojem je BiH tužila Srbiju za genocid i potvrđeno, gdje je izrečeno da je Vojska Republike Srpske odgovorna za genocid u Srebrenici, a Srbija za nesprečavanje istog.

Na isti način kako su se u Balkanskim ratovima kreirali uslovi za širenje teritorije Srbije, tako su se i u ovome ratu nastojale proširiti granice Srbije, međutim kada je postalo jasno da se neće moći realizovati pripajanjem srpskih prostora u drugim državama Srbiji, nastojalo se sačuvati ono što se moglo jer su svi slutili da će rat biti brzo okončan.

Srbi su  tada nastojali zaokružiti prostore koje su smatrali svojim pogotovo na prostoru BiH, osvajajući oaze tj. slobodne teritorije Bošnjaka, stvarajući bolje preduslove za mirovni proces koji se nazirao tj. Dejton koji je na kraju legalizovao genocidom i zločinom protiv čovječnosti realizovani projekat Republike Srpske. Razmijere zločina u Srebrenici, Žepi, pa i Goraždu koji se čudom odbranio su bile nezamislive novijim generacijama Bosanaca i Hercegovaca. Genocid u Srebrenici smatra se najvećim zločinom savremene Evrope u njenoj novijoj historiji tj. historiji nakon Drugog svijetskog rata.

Mirovnim procesom u Dejtonu stao je rat u Bosni i Hercegovini, tačnije agresija Srbije i Hrvatske, čija su dva sponzorirana zločinačka projekta (projekat Heceg-Bosne kao dominantno hrvatskog prostora ostvarenog na jednak način kao i zločinački projekat Republike Srpske kao dominantno srpskog prostora), osuđenog pred sudom u Hagu  potvrđen kaznama tj. presudama protiv ideologa i  realizatora ta dva projekta.

Nakon Dejtona, Republika Srpska, nastavlja aparthejd protiv nesrba, nameće toj terirorijalno-administrativnoj jedinici, kao i njenim stanovnicima nesrbima srpstvo i pravoslavlje, pa i četništvo kao nešto legitimno i ustavno, što se prozima kroz cijeli sistem genocidne tvorevine, dodajući vjerski karakter u čast ostvarenja srpskih nacionalnih ciljeva u BiH, praveći slave i praznike u tu čast.

9.januar 2016. godine – Srbi i Srbija i dalje ne poštuju svoje komšije

20. godina kasnije nakon apelacije protiv toga dana koje je pokrenuo bošnjački član predsjedništva BiH Bakir Izetbegović,  ustavni sud 9. januar 1992. godine proglašava neustavnim, protivnim poretku Dejtona. Iako su Srbija i Hrvatska Dejtonom postale, zemlje koje garantuju i trebaju da čuvaju dejtonski ustavni poredak BiH, Srbija je to zvaničnom posjetom srbijanskog premijera Vučića i proslavom toga dana i prekršila, čvrsto podržavajući suprostavljanje Republike Srpske odlukama Ustavnog suda BiH I tako po ko zna koji put pokazali da BiH za njih nije trajna kategorija već samo privremena u kojoj će s nekim novim ratom, ako već u miru  ne ostvare, realizovati  svoje krajnje ciljeve, a to je pripajanje ovih prostora Srbiji.Neki europski Vućić, može samo mazati oči onima koji ga ne poznaju da se promjenio i da nije onaj stari Četnik koji se ponosio time što je stavljao ploče sa nazivima ulica ratnih zločinaca poput Ratka Mladića koji je gle čuda sve učinio da realizuje ciljeve Miloševićeve velikosrpske politike 90-tih. Nama je jasno da oni koji su prije, nego je rat u BiH počeo, proglasili svoju Srpsku republiku BIH 9. Januara 1992, ovim narodima nisu željeli ništa dobro i da su i tada kao i sada spremni silom nametnuti poredak Republike Srpske braniti oružjem, tako da nas ne začuđuju antidejtonsko ponašanje srpske elite s obje strane Drine i najasniji, najotvoreniji antibosanski čin jednog premijera Srbije, koji je otvoreno podržao, 24 godine kasnije zločinački projekat Republike Srpske. Srbi u BiH slave što su pod zemlju poslale na desetine hiljada nevinih Bošnjaka, na hiljade Hrvata, pa i mahom Srba koji su ustali protiv četničke falange I bili žrtve rata na prostorima po kontrolom Armije BiH koje su usmrtile srpske granate ili snajperi kao npr. u Sarajevu ili Tuzli. Pametnom je i išaret dosta i ko i dalje misli da su se ciljevi srpske politike s obje strane Drine promjenili , vara se. Ovom proslavom su se potvrdili da se srpska elita ne stidi načina na koji je realizovala svoje ciljeve i da se politika četništva prema BiH nastavlja, te da   faza mira služi za regeneriranje ideja, snage tog pokreta i politike. Maske su pale, organizirani sistemski masovni zločini, etničko čiščenje, logori, masovna ubistva civila, njihove grobnice, genocidi i urbicidi su podržani, te svi oni realizatori četničke velikosrpske politike prema BiH koji su sabrali više od hiljadu godina zatvorske kazne, samo za genocide i druge zločine oko Srebrenice nalogodavcima i krivcima je izrečeno više od 550 godina zatvora. Vućić je svijesno kao premijer Srbije, negirao činjenicu koju je Venecijanska komisija iznjela na sjednici 12. oktobra 2013. godine, da je izbor dana RS diskriminatoran za druge narode u RS-u, te da je protivna evropskoj konvenciji o zaštiti ljudskih prava i sloboda. Srpska politička elita gura i dalje propali projekat Velike Srbije, koji teško da će biti realizovan u miru, još teže će ikada biti realizovan u ratu. Nakon svega postavlja se pitanje kada će Srbi promjeniti svijest o sebi i drugima i prihvatiti  poredak na Balkanu, te aktivno stati u kraj četništvu koje ne samo da narušava ravnotežu na Balkanu, već i urušava sami poredak Srbije i sve dugoročno gura ka novim ratnim provalijama koje nikome ne donose dobro? Vjerovatno nikada jer se i sa ovim historijskim presjekom srpskih poraza, vidi da Srbija ne može napraviti korak iz patrijalnog u moderno i prihvatiti civilizacijske vrijednosti današnjice te zaustaviti svoj ratni četnički stroj. Vječiti upitnik nad srpskom državom kakva i kolika je otvara i dalje mogučnost novih ratova na Balkanu, zato narodi pazite se i ove slabe Srbije u budučnosti.
Srbiji treba novo ogledalo, ovo im kvari sliku svijesti , ništa nije za nju ni prostorno ni vremenski određeno, ona živi i dalje sa težnjom da se država treba širiti na štete država oko sebe, dok je tako svi mi sjedimo na buretu baruta.

Balkane moj, pamet u glavu i dok je našeg sječanja biće i nas. 9. Januar je još jedan dan poslje kojeg ništa na Balkanu neće biti isto, a sve će i dalje podsječati na prošlost koja nam se iznova može ponoviti. Zato se pazimo skupa, jednako čvrsto protiv neprijatelja koji i u miru ne miruje, nudi se kao jagnje komšijama, a u biti je vuk, prikazuje se dobrim, a nije. Ne budite jagnjad,  čuvajte se vuka jer vuk dlaku mjenja, ali čud nikada. Dan Republike Srpske oktrio je novo staro lice Srbije. Srpska laž o miru se i dalje nudi u najslađem obliku, dok srpska elita perifidno ratuje i čeka momenat da bure baruta ponovo zapali.

Autor teksta: Edin Šalja

Reklame